حکمت بروجردی متولد 1349 دانش‌آموخته دکتری زبان‌شناسی از دانشگاه تهران است. او از سال 1370 ابتدا آموزش کتاب‌های درسی انگلیسی مدارس را آغاز کرد و سپس آموزش با شیوه آموزشگاه‌های زبان را ادامه داد. او پس از آن که مدرک دکتری زبان‌شناسی از دانشگاه تهران را اخذ کرد به تدریس دروس زبان‌شناسی و زبان عمومی دانشگاهی مشغول شد.
در طول سال‌های تدریس و تحصیل او همواره می‌اندیشید چرا آموزش زبان در ایران نه تنها زمان‌بر و هزینه‌بر است، بلکه از کارایی لازم برخوردار نیست، به گونه‌ای که دانش‌آموزان مدارس پس از سال‌ها یادگیری زبان علی‌رغم آنکه می‌توانند تعداد زیادی تست زبانی را به درستی پاسخ دهند، اما (فارغ از سلام و احوالپرسی) در یک موقعیت واقعی به ندرت، قادر به تولید یک جمله انگلیسی هستند.
به علاوه با وجود آن که هدف زبان انگلیسی در مدارس یادگیری خواندن و درک مطلب است، عموماً دانش‌آموزان دیپلمه وقتی با متنی به زبان انگلیسی برخورد می‌کنند شروع به ترجمه کلمه به کلمه آن می‌کنند تا آن را درک کنند.
آنها که علاقه بیشتری به زبان‌آموزی دارند به آموزشگاه‌ها مراجعه می‌کنند و پس از چندین سال بالاخره زبان را یاد می‌گیرند، اما کافی است مدتی از فضای آموزشگاهی دور شوند تا هرآنچه فراگرفته بودند را از یاد ببرند. چرا که رویکردهای آموزشی کنونی عمدتاً بر پایه تکرار و حفظ جملات و یا پاسخ به سؤالات معلم و کتاب است.
به نظر او مشکلات آموزش زبان به لحاظ روش‌شناختی عدیده‌اند که می‌توان به برخی از آنها اشاره کرد از جمله:
1- پراکندگی مطالب دستوری و واژگانی
2- حجم بالای مطالب دستوری
3- عدم توجه به اصول ساختاری و زیربنایی زبان
4- تأکید بیش از حد بر حفظ قواعد
5- تمرکز بر مهارت‌های زبانی به صورت جداگانه
6- بی‌توجهی به زبان اول زبان‌آموز
7- تأکید بر حل آزمون به جای تأکید بر تولید زبان
بروجردی بر این باور است که برای یادگیری یک زبان کمتر از یک سال زمان لازم است. این یادگیری باید به صورتی باشد که زبان آموز بتواند آنچه در ذهن دارد را چه به صورت گفتار و چه به صورت نوشتار به زبان دوم بیان کند و هر متن زبان دوم را همزمان با خواندن درک کند (نه آنکه متن را بخواند و کلمه به کلمه ترجمه کند).
حکمت بروجردی که در کنکور دکتری زبان‌شناسی دانشگاه تهران حائز رتبه یک شده بود تصمیم گرفته برای این معضل راهکاری بیابد. او با سرمایه علمی خود که مبتنی بر جدیدترین نظریات چامسکی در زبان‌شناسی است و سرمایه تجربی خود که حاصل سال‌ها تدریس زبان بود توانست مدلی را برای آموزش زبان طراحی کند که زبان‌آموز پس از یادگیری الفبای زبان انگلیسی بتواند در کمترین زمان (60 جلسه 90 دقیقه‌ای) و با کمترین فشار به حافظه زبان انگلیسی را فرابگیرد و آن را به کار ببرد. او این شیوه آموزش خود را Minigramo (Minimalistic grammar orientation) نام نهاد.