علل ناکارآمدی روش‌های آموزش زبان موجود

به طور کلی می‌توان گفت روش‌های آموزشی موجود در آموزش زبان اغلب به دلایل زیر ناکارآمد هستند و یادگیری زبان‌آموزان را کند یا ناامیدکننده می‌کنند:

۱. تأکید بیش از حد بر حفظی بودن زبان

بسیاری از روش‌های رایج زبان‌آموزی، زبان‌آموزان را مجبور به حفظ کردن فهرست‌های بلندبالای واژگان و قواعد می‌کنند. این رویکرد، زبان را به یک موضوع تئوریک تبدیل می‌کند و تمرکز کمی بر کاربرد عملی آن دارد. از آنجایی که زبان‌آموز فرصت کافی برای استفاده عملی از آنها ندارد، این اطلاعات در حافظه کوتاه مدت از بین می‌رود.

۲. عدم توجه به اصول ساختاری زبان

بسیاری از روش‌های آموزشی به جای آموزش اصول ساختاری و منطقی زبان تنها بر آموزش عبارات و جملات آماده تأکید می‌کنند که این امر باعث می‌شود زبان‌آموزان نتوانند به طور خلاقانه جملات جدید بسازند و  ومحدوده تولید زبانی آنها در چارچوب  الگوهای حفظ شده باشد.

۳. تمرکز بر مهارت‌های منفرد به جای یکپارچگی

برخی روش‌ها به صورت افراطی بر یک مهارت خاص (مثلاً خواندن) تمرکز می‌کنند و ارتباط بین مهارت‌های مختلف را نادیده می‌گیرند.

4. نبود تعامل و تمرین کافی

زبان‌آموزی یک فرآیند فعال است که به تعامل با زبان نیاز دارد. اما در بسیاری از روش‌های آموزشی، زبان‌آموز نقش منفعل دارد و فقط شنونده یا خواننده است.

5. پراکندگی فهرست بلندبالای قواعد دستوری

در برخی روش‌ها، آموزش زبان به یادگیری قواعد دستوری بی‌ارتباط و فهرست‌وار محدود می‌شود و زبان‌آموزان زمان زیادی را صرف پاسخ به سؤالاتی می‌کنند بدون آنکه از آنها در بیان جمله استفاده کنند. این امر باعث می‌شود زبان‌آموزان نتوانند در موقعیت‌های واقعی زبان را به کار ببرند.

6. بی‌توجهی به زبان مادری

عدم توجه به رابطه زبان مادری با زبان دوم یکی از معضلات روش‌های آموزش زبان است، حال آنکه در حقیقت زبان مادری در واقع پلی است میان معنا و زبان دوم که باید از آن در آموزش زبان به درستی استفاده کرد. به علاوه شباهت‌های زبان مادری و زبان دوم و صرفاً تمرکز بر تفاوت‌های ساختی زبان مادری و زبان دوم از مدت آموزش زبان می‌کاهد.

7. کند بودن پیشرفت محسوس

روش‌های رایج اغلب طوری طراحی شده‌اند که زبان‌آموزان در ابتدا پیشرفت بسیار کندی داشته باشند و تا مدت‌ها نتوانند به زبان هدف صحبت کنند که این امر منجر به ناامیدی و کاهش انگیزه می‌شود.

8. استفاده ناکارآمد از فناوری

اگرچه فناوری می‌تواند فرآیند یادگیری زبان را جذاب‌تر و مؤثرتر کند، اما بسیاری از ابزارها و اپلیکیشن‌ها به جای طراحی اصولی، صرفاً جنبه‌های سرگرمی را تقویت می‌کنند. این روش‌ها معمولاً یادگیری عمیق و کاربردی را فراهم نمی‌کنند.

از این‌رو روش‌های موجود آموزش زبان:

• زمان زیادی می‌برد.
• هزینه زیادی می‌برد.
• دانش زبانی زیادی به دست می‌آید که بسیاری از آنها هرگز به کار نمی‌آید. (بسیاری از زبان‌آموزان بومی هرگز از برخی ساخت‌هایی که در کتب گرامری آموزش داده می‌شود استفاده نمی‌کنند)
• توانش زبانی (صحبت کردن، درک مطلب، نوشتن و شنیدن) همیشه در مرحله پایین‌تری از دانش زبانی است. لذا زبان‌آموز قادر است تست‌های زیادی را درست جواب بدهد، اما در مرحله تولید جمله چه در گفتار و چه در نوشتار با دشواری زیادی روبروست.
• آموزش همواره متکی به حافظه و تمرین است. لذا اگر زبان‌آموز مدتی از کلاس دور باشد و امکان استفاده از محفوظاتش را نداشته باشد به دست فراموشی سپرده می‌شود)
• درک مطلب متکی بر ترجمه است. بیشتر زبان آموزان نمی‌توانند یک جمله را همزمان با خواندن درک کنند. لذا یک بار جمله را می‌خوانند و برای بار دوم آن را کلمه کلمه ترجمه می‌کنند.